نه از کرده هام ذرّه اي پشيمونم و نه از واژه اي در گفته ها و نوشته هام. هيچگاه هم نکوشيدم انسان کاملي جلوه کنم، که دوست داشتم کاملاً انسان باشم.امّا گمون کردين که اطوار مي ريزم... غافل از اينکه اين واقعاً من بودم، من واقعي، نه کمتر نه بيشتر!

کسی که گاه حس صندلي چوبي اي رو داشت؛ که روزهايي رو به ياد مياره که درختي بوده  ميون جنگلي...
گاهي احساس آفتابگرداني رو داشت؛ شب هنگام، سرگردان، که به کدام سو بايد رو بگردونه...
گاه پرنده اي مي شد؛ در قفسي به وسعت آسمان...
اما کمتر سعي کردين دردهام رو بفهمين...
نقدي نيست...
روزهاي رنگارنگي رو با هم گذرونديم... اشکها و لبخندها، قهرها و آشتي ها، غم ها و شادي ها، اين دنيا، اين ويرانه ي وارونه، پُره از اين تناقض ها. چه با من، چه بي من...
در پايان آرزو مي کنم اونايي که تو زندگيم نيستن،  تو خواب و روياهايم هم جايي نداشته باشن!